και τα τζαγγία 'τ' κόκκινα και το τσαρκούλ'ν ατ' μαύρον,

εκράτνεν και σα κάρτζα του παλληκαρί' βραχόναν.

- Αητέ μ', για δωσ' με ας σό κρατείς, για πέει με όθεν κείται.

- Ας σό κρατώ 'κι δίγω σε, άρ' όθεν κείται λέγω.

Για ποίσον σιδερέν΄ν ραβδίν και χάλκινα τσαρούχα

κ' έπαρ 'ς σο χέρι σ' τη στράταν κι όλεν το μονοπάτι.

Ακεί 'ς σο πέραν το ρασίν 'ς, σ' αλάτ' επεκεί μέρος,

μαύρα πουλία τρώγ'ν άτον και άσπρα τριυλίσκουν.

- Φατέστε, πουλια μ', φατέστε, φατέστε τον γαρίπην,

σήν θάλασσαν κολυμπετής, σ' όμάλα παχλιβάνος,

σον πόλεμου τραντέλλενος, ρωμαίικον παλληκάριν.

ουδέ 'ς σ' αμπέλιν κόνεψεν ουδέ 'ς σα περιβόλα,

επήγεν και ν' εκόνεψεν και ς' σου Ηλί' το κάστρον.

Έδειξεν τ' έναν το φτερόν 'ς σο αίμαν βουτεμένον,

έδειξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον

Σίτ' αναγ'νώθ, σίτα κλαίει, σίτα κρούει την καρδίαν

-Ναλλοί εμάς και βάι εμάς, παρθέν η Ρωμανία

επαίραν το βασιλοσκάμ΄κι ελάεν η Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησάς, κλαίγ'νε τα μοναστήρα

κι ο Αε-Γιάννες ο Χρυσόστομον, κλαίει και δερνοκοπάται

-Μη κλαις, μη κλαις, Αε-Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι

η Ρωμανία ΄πέρασεν, η Ρωμανία ΄πάρθεν

Η Ρωμανία κι αν ΄πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

κι αμόν του Ήλ’ το κάστρον, κάστρος ‘κ έτονε,

σαράντα πόρτας είχεν κι όλια σίδερα

κι εξήντα παραθύρια κι όλια χάλκενα.

Και του γιαλού η πόρτα έτον μάλαμαν.

Τούρκος το τριγυρίζει χρόνους δώδεκα

κι ούδ’ εμπορεί να παίρει κι ούδ’ αφήν ατό

κι ένας μικρός Τουρκίτσος ρωμιογύριστος,

Ρόκαν και ροκοτσούπιν βαλλ’ ‘ς σα μές'α του

αδράχτιν και σπόντύλιν παίρν‘ς σα χέρα του

μαξιλαρίτσαν βάλλει και εμπροζώσκεται

κι εγέντονε γυναίκα βαρεασμένεσσα.

Tο κάστρον τριγυρίζει και μυρολογά:

Άνοιξον πόρτα μ’, άνοιξον καστρόπορτα,

άνοιξον ας εμπαίνω Τούρκοι διώχν’νε με,

ν’ αηλί εμέν την μάρσαν, την χιλιάκλερον.

Αχ και που να παιδοπήχω χειμωγκόν καιρόν

άνοιξον πόρτα μ’, άνοιξον καστρόπορτα,

άνοιξον ας εμπαίνω Τούρκοι διώχν’νε με

το κάστρον τριγυρίζει και μυρολογά.

Κι απές η κόρη ακούει και καρδοπονά:

απ’ όθεν μπαίν’ ο ήλιον έμπ’ απές κι εσύ

κι απ’ όθεν βγαίν’ ο φέγγον έβγα εξ κι εσύ

αμόν ανοίγ’ η πόρτα χίλιοι έτρεξαν,

Κι απές η κόρη ακούει και καρδοπονά:

απ’ όθεν μπαίν’ ο ήλιον έμπ’ απές κι εσύ

κι απ’ όθεν βγαίν’ ο φέγγον έβγα εξ κι εσύ

αμόν ανοίγ’ η πόρτα χίλιοι έτρεξαν

Εσπάλιξεν η πόρτα μύροι εμείνανε

άλλοι την κορ’ απάρζν’νε κι άλλοι τα φλουριά

κι απέ το παραθύρ’ η κόρ’ επήδεσεν

σ’ αγούρ’ αγκάλην ρούζει και ψυχομανεί

Να ίνεται ρομάνα, έλα έλα λέγω σεν (δις)

Και για τ’ ατέν θα ίνομε, έ ει πουλίμ-πουλίμ

Και κυνηγός σ’ ορμάνια, έλα έλα λέγω σεν (δις)

Παρχαρομάνα εποίκε σε, έ ει πουλίμ-πουλίμ

Κι εγέντ’ς λαλασαρία, έλα έλα λέγω σεν (δις)

Εσέγκες με και σήν σεβτάν, έ ει πουλίμ-πουλίμ.

Τερείς με κρύα-κρύα, έλα έλα λέγω σεν (δις)

Η κορ εξέβεν σο παρχάρ, έ ει πουλίμ-πουλίμ

Εγέντονε ρομάνα, έλα έλα λέγω σεν (δις)

Εφώταξεν και ο παρχάρτς, έ ει πουλίμ-πουλίμ

Εμόρφηναν τ' ορμάνε, έλα έλα λέγω σεν (δις)

Ρομάνες πάτε-ν σο παρχάρ', έ ει πουλίμ-πουλίμ

καλά δουλείας ποίστεν, έλα έλα λέγω σεν (δις)

Όντες εβγαίν' τ' ανθόγαλαν, έ ει πουλίμ-πουλίμ

το μερτικό μ' αφήστεν, έλα έλα λέγω σεν (δις)

αν θέλτ'ς δέβα σον ανοιχτήν και εβγάλ' τ' εμόν το ψέμαν.

Εγώ για τ' εσέν και μόνον, σύρω τη σεβντάς τον πόνον

το κιφάλι μ' σο μαξιλάρ', ο νους ιμ εν 'σο δρόμον.

Πουλί μ' εσέν ντο αγαπώ, αν ίσως λέγω ψέμαν

και το χώμαν ντο καταπατώ, να σύρ' και πιν' το αίμα μ'.

Τυρριανίγουμαι και κλαίγω, σε καν'νάν τιδέν κι λέγω

σ' έναν έμορφον κορτσόπον, τα παράπονα μ' θα λέγω.